Tot begin maart 2025
De kanker in Christines lichaam vorderde en de achteruitgang van haar lichaam betekende dat ze alleen nog maar kon liggen en steeds afhankelijker werd van de hulp van anderen. Ze sliep veel. Ze was echter nog steeds in staat om helder te denken tot het einde. In mei 2024 hadden we besloten om God te laten kiezen of Christine medisch of door een wonder genezen zou worden, of dat ze zou sterven. Daarom accepteerden we allebei bewust het stervensproces van Christine en zijn we er nooit tegen in opstand gekomen. We leefden allebei met een levende hoop op een wonderbaarlijke gemeenschap met God na onze dood. Gedurende deze tijd zag ik het als mijn belangrijkste taak in het koninkrijk van God om er voor Christine te zijn, omdat ik wist dat ons leven in het dorp nauwlettend in de gaten werd gehouden en mijn nalatigheid om dat te doen mijn hele christelijke getuigenis onbetrouwbaar zou hebben gemaakt. Eind februari schreef, vertaalde en verstuurde ik een nieuwsbrief naar al onze vrienden.
Mijn vrouw Christine Margarete Hennig overleed op 17 maart 2025.
Op 7 maart moesten we Christine naar het ziekenhuis brengen voor palliatieve behandeling vanwege extreme pijn in haar rechterbeen. Daar hoorden we dat de kanker de bloedvaten in haar rechterbeen zodanig vernauwde dat de zuurstoftoevoer naar het been niet meer voldoende was. Met een amputatie van het hele been zou Christine nog 4 weken kunnen leven, zonder amputatie zouden we rekening moeten houden met Christine’s overlijden binnen 4 dagen. We besloten niet te amputeren. Na 9 dagen was het lichaam niet meer in staat om het hele organisme te voeden en Christine had grote moeite met ademhalen. De volgende nacht werd ik om 4 uur ’s nachts wakker en zag ik hoe haar ademhaling nog steeds zwaar was, maar erg zwak was geworden. Ik vroeg God uiteindelijk om een einde te maken aan de ellende en verloste haar uit onze relatie. Een paar seconden later stopte haar hart met kloppen. Vanaf het begin van ons huwelijk had ik altijd het idee dat Christine voor een bepaalde tijd aan mij was toevertrouwd, dat ik van haar hield, haar diende en haar hielp om te worden wat God voor haar leven in gedachten had. Wat ons huwelijk bij elkaar hield was niet Eros, maar de agape, de onbaatzuchtige liefde die we van God moesten ontvangen, de liefde die niet uit is op zichzelf. Tijdens ons huwelijk gaf God ons beiden een prachtige geestelijke eenheid, wat betekende dat we altijd eensgezind waren in het herkennen van Gods wil en in het beoordelen van uitspraken, situaties en mensen.
Aan het begin van ons huwelijk namen we de beslissing dat we allebei God zouden toestaan om onze partner op elk moment van ons weg te nemen. We hielden ons tijdens ons hele huwelijk aan deze beslissing. In principe waren al onze avonden een afscheid dat misschien definitief was. En toen hadden we meer dan 9 maanden om heel bewust afscheid van elkaar te nemen. Kort na haar dood gaf ik Christine met grote dankbaarheid terug aan God als een geschenk en ik was er heel blij mee. Dat was voor mij het einde van de rouwfase.
Christine laat een groot gat achter. Maar in de loop van onze bediening samen werd het ons beiden steeds duidelijker dat we in de diepste zin “nutteloze dienaren” (Luk. 17, 10) zijn die God voor alles nodig hebben. Dit punt is dus niets nieuws of ongewoons voor mij. Wat mijn weg nu veel gemakkelijker maakt, is het feit dat ik bewust ongehuwd ben gebleven tot mijn 59e en nooit een vrouw het hof heb gemaakt. En ik heb ervaren dat dit pad met God gemakkelijk te leven is.
Na de dood van Christine
Christines lichaam werd de ochtend na haar dood opgebaard en naar onze gebedskapel in Lumsum gebracht. Op dezelfde dag stuurde ik het overlijdensbericht dat we samen met Christine hadden opgesteld naar iedereen die onze nieuwsbrief per e-mail ontvangt. De volgende dag, 18 maart, hadden we een afscheidsdienst in onze kapel, die werd geleid door onze goede vriend Pastor Preecha Kirdyoo. Christine had deze dienst van tevoren gepland; alle gasten moesten in het wit verschijnen in plaats van in het zwart, en dat deden ze bijna allemaal. Zoals Christine had gevraagd, preekte Pastor Preecha over het woord van Jezus “Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al sterft hij, en wie leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven.” (Joh. 11, 25-26) Na de dienst werd de kist met het lichaam naar de Noëlkerk in Wang Krachae gebracht. Op verzoek van Christine preekte ik op de begrafenis over de woorden van Sint-Paulus, die ook jarenlang haar levensmotto waren geweest: “Christus is mijn leven, sterven is mijn winst.” (Fil. 1, 21) Ik was erg blij met deze waarheid. Na de dienst werd Christine naast de Noëlkerk begraven.
De weken daarna waren erg druk voor mij, waarin ik veel te maken had met de autoriteiten en banken. Het meeste is nu afgerond. Op verzoek van Christine werden haar kleren in het dorp weggegeven. De twee kamers in ons huis ernaast, die de laatste jaren van haar leven als haar slaapkamer en kantoor hadden gediend, werden opgeruimd en omgebouwd tot logeerkamers. Ik moest nog veel herschikken, sorteren en haar materiaal in mijn kantoor integreren. Ik heb veel kunnen doen en mijn kantoor weer in een acceptabele staat gekregen, maar er is nog veel te doen.
Ik heb om de twee weken gepreekt in de zondagsdienst van de Noëlkerk.
Over mijn toekomstige pad
Toen ik me voorbereidde op het afscheid van Christine, besloot ik God de vrijheid te geven om te beslissen welke projecten ik na Christines dood zou aanpakken, of ik opnieuw zou trouwen en zo ja, met wie. Ik wilde in principe openstaan voor al Gods wegen. Drie fasen van elk 4 dagen bleken bijzonder nuttig, waarbij ik vooral bezig was met het luisteren naar God zonder afleiding. De belangrijkste resultaten waren:
A) Mijn plaats
1) Voor zover ik kan zien, blijf ik in mijn huis in Lum Sum wonen.
2) Ik blijf een geassocieerde zendeling van de Finse Vrije Buitenlandse Zending.
3) Ik sta nu onder Pastor Preecha Kirdyoo van de Mueang Kanchanaburi Kerk in Kanchanaburi Stad. Daarom behoor ik nu tot de Suvarnabhumi International Church Association, de vereniging waartoe hij behoort.
4) De Philadelphia Chrch International Lum Sum gemeente zal onder de Mueang Kanchanaburi Kerk vallen als een Huis Kerk.
5) Ik zie een heel duidelijke aanwijzing van God om niet opnieuw te trouwen,
B) Mijn opdracht
1) Mijn belangrijkste taak zal zijn om voor God te staan.
2) Priesterlijk leven: Lofprijzing van God, plaatsvervangende boetedoening, voorbede
3) In het boek van de profeet Haggai klaagt God: “Ze bouwen allemaal hun huizen, maar het huis van God blijft verlaten.” (Haggai 1,4) Ik wil er zijn voor het hele lichaam van Christus.
4) Leven en dienen voor de eenheid van het lichaam van Christus volgens Johannes 17
5) Ef. 4, 12 – 16
6) Luister naar God, bid, denk na, preek en schrijf
a) wat Gods genade ons biedt en hoe gemakkelijk het te verkrijgen is.
b) samen met Christus lijden en glorie ontvangen
c) de hemelse positie van de christen nu al: erfgenamen van God, mede- erfgenamen van Christus, samen met Christus gezeten op de troon
d) Christelijke hoop
7) Andere mensen helpen om een nauwere band met Jezus te krijgen.
C) Publicaties in voorbereiding
a) Geschiedenis van Duitsland
b) Biografie van Christine
c) De situatie in de 3e wereld
d) Priesterlijk leven vandaag
e) Waar zijn mensen die bereid zijn om Gods wensen te beantwoorden?
f) Christelijke prediking in Thailand
g) De christelijke hoop
(<= Wat was 2024?) ———————————————————————–
De sectie wij bevat de hoofdstukken wie we zijn, visie, wat was, nieuwsbrieven, Foto’s over ons.
De secties van onze website zijn wij, God, wereld, gegevensbescherming, talen.
Onze website is momenteel beschikbaar in Duits, Engels, Nederlands, en Zweeds.