Volgens het unanieme getuigenis van de Bijbel veroorzaakt de ontmoeting met de levende God een diepe schok. Toen de apostel Johannes de opgestane en verhoogde Jezus Christus ontmoette, beschreef hij zijn ervaring met de woorden: “En toen ik Hem zag, viel ik aan zijn voeten alsof ik dood was.” Dit is de Jezus in wiens liefde hij had geloofd en die hij had ervaren, de Jezus die heel dicht bij hem was geweest. (Hij beschrijft zichzelf in Johannes 13:23 als de discipel van wie Jezus hield). Jezus moest nu zijn rechterhand op hem leggen en tegen hem zeggen: “Wees niet bang!” Heel vaak is de ontmoeting met een engel zo schokkend dat de engel moet zeggen: “Wees niet bang!”
Wanneer mensen in aanraking komen met de verkondiging van Jezus, is er een woord dat letterlijk vertaald kan worden als “ze werden uit het veld geslagen”, uit de dagelijkse gang van zaken geslagen, uit wat ze dachten dat veilig en zeker was, uit wat ze dachten onder controle te hebben Het resultaat is een diepe schok en onzekerheid. Dit gebeurt ook wanneer mensen ervaren hoe een bepaald vers uit de Bijbel hen raakt en hun leven blijvend verandert. Dit gebeurt wanneer de Heilige Geest de woorden van een prediker zo kan gebruiken dat God zelf het diepste wezen van een luisteraar kan raken. Dit gebeurt wanneer God op zo’n manier handelt dat het in tegenspraak is met alles wat we hebben meegemaakt of wat we noodzakelijk achten. En dit gebeurde vooral in de opstanding van Jezus Christus uit de dood, waar plotseling niet meer zeker is wat we doodzeker achten. Deze schok voor God vormde het hele vroege christendom, zijn wereldbeeld en zijn gedrag. Jezus, die de liefde van God in eigen persoon was en de armen en zwakken diende, zei in Mt 10,28: “Wees niet bang voor hen die het lichaam doden, maar de ziel niet kunnen doden! Maar vreest meer hem die in staat is zowel ziel als lichaam te vernietigen in de hel.”
Iedereen die deze schok niet kan begrijpen is niet in staat om serieuze historische uitspraken te doen over het vroege Christendom en zijn geschriften.